Γενιά “Ζ”… Η πιο τυχερή άτυχη γενιά στην ιστορία της ανθρωπότητας

Μέσα από τις στάχτες του παρελθόντος, από τα ερείπια ενός κόσμου που κάποτε έταζε ευημερία, αναδύεται η Γενιά Ζ—μια γενιά προικισμένη με τη σοφία αιώνων, μια αντανάκλαση της ανθρώπινης εξέλιξης στο αποκορύφωμά της. Και όμως, αντί να στεφανωθεί με δάφνες, βαδίζει αλυσοδεμένη από το ίδιο της το μεγαλείο. Η υπερπροσόντηση, αντί να γίνει χρυσό εισιτήριο προς το μέλλον, μετατράπηκε σε λαμπερή κατάρα, καταδικάζοντας τους νέους στην παράλογη ειρωνεία ενός κόσμου που δεν έχει θέσεις για εκείνους που προετοίμασε με τόση επιμέλεια.

Μια γενιά εγκλωβισμένη στο παράδοξο της αριστείας

Στην Κίνα, την καρδιά ενός παγκόσμιου θαύματος, νέοι φυσικοί εγκαταλείπουν την επιστήμη τους για να γίνουν τεχνίτες, φιλόσοφοι κουβαλούν στα χέρια τους πακέτα αντί για ιδέες, και κάτοχοι διδακτορικών φορούν στολές οδοκαθαριστών, αντί για πύρινα στεφάνια γνώσης. Η ειρωνεία είναι συντριπτική: σπουδές σχεδιασμένες να ανοίξουν τις πύλες του μέλλοντος καταλήγουν να τις σφαλίζουν. Η εκπαίδευση δεν αποτελεί πια εγγύηση, αλλά ειρωνικό αδιέξοδο.

Όνειρα συνθλίβονται κάτω από το βάρος της πραγματικότητας

Η μόνη επιλογή που απομένει είναι η υποταγή. Η Γενιά Ζ, αυτή η γενιά που θα άλλαζε τον κόσμο, τώρα χαμηλώνει το κεφάλι, κρύβει τα πτυχία της σε συρτάρια και προσποιείται πως το ταλέντο της δεν είναι βάρος. “Πρέπει να προσαρμόσουν τις προσδοκίες τους”, λένε οι ειδικοί, λες και το να εγκαταλείψεις όσα κάποτε πίστευες πως θα κατακτήσεις είναι μια απλή μαθηματική εξίσωση.

Και το δράμα δεν σταματά εδώ. Οι μεγάλες τεχνολογικές εταιρείες, οι σύγχρονοι ναοί της καινοτομίας, τώρα καταρρέουν υπό το βάρος των απολύσεων. Η ελπίδα μιας καριέρας στο ψηφιακό μέλλον μετατρέπεται σε αγώνα επιβίωσης, με νέους να συναγωνίζονται βετεράνους, χαμένοι σε μια αγορά που προτιμά την εμπειρία από τη φλόγα της νεότητας.

Ένας κόσμος χωρίς απαντήσεις

Κι όμως, μέσα σε αυτή τη δίνη αβεβαιότητας, η μόνη αμυδρή ελπίδα που απομένει είναι η παραδοχή της ήττας. “Είμαστε νέοι”, λένε με πικρή αισιοδοξία, σαν να προσπαθούν να πείσουν τον εαυτό τους πως ο χρόνος θα φέρει λύσεις. Αλλά η φωνή της Wu Dan αντηχεί σαν χρησμός: “Δεν ξέρουμε πόσο θα κρατήσει η δουλειά μας. Και αν τη χάσουμε, τι άλλο μπορούμε να κάνουμε;”

Το δράμα της Γενιάς Ζ δεν είναι απλώς μια οικονομική κρίση—είναι ένα φιλοσοφικό αδιέξοδο. Μια γενιά που έφτασε στα ύψη της γνώσης, μόνο και μόνο για να ανακαλύψει ότι δεν υπάρχει πουθενά γη να πατήσει. Και το ερώτημα παραμένει, εκκωφαντικό και άλυτο: τι συμβαίνει όταν ένα ολόκληρο σύστημα αποτυγχάνει να χωρέσει το ίδιο του το μέλλον;