Ο Κούρτσιο Μαλαπάρτε (Curzio Malaparte) ήταν διανοούμενος, δημοσιογράφος και απεσταλμένος του Φασιστικού Καθεστώτος της Ιταλίας στην Αθήνα, την κρίσιμη περίοδο πριν το ξέσπασμα του ελληνοϊταλικού πολέμου το 1940.
Ήταν εκείνος που με κείμενα του παρότρυνε το Καθεστώς της γειτονικής χώρας να μας επιτεθεί γιατί θεωρούσε ότι οι Έλληνες δεν ήμασταν “άριοι” και κατά συνέπεια ο πόλεμος θα ήταν ένας περίπατος για τους ίδιους.
Η συνέχεια της ιστορίας είναι γνωστή.
Αυτό όμως που ίσως να μην είναι τόσο γνωστό στη χώρα μας ,είναι ότι ο Μαλαπάρτε μετά το -χαμένο για τους Ιταλούς- Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έγινε… κομουνιστής και κατέληξε να γράφει βιβλία υπέρ της Κίνας και του Μαοϊκού καθεστώτος!
Ταξίδεψε και έζησε σε κομουνιστικά κράτη, υπερασπίστηκε τη σοβιετική εισβολή στην Ουγγαρία και επέστρεψε άρρωστος στην πατρίδα του, ως μέλος του ΚΚ (!) ,για να πεθάνει στη Ρώμη το 1957.
Η ιστορία του Μαλαπάρτε ήταν μια κλασική ιστορία “Κωλοτούμπας” από τις πάρα πολλές που μπορεί να βρει κανείς διεθνώς στην πολιτική, τη δημοσιογραφία και σε όποια άλλη μορφή έκφρασης εμπεριέχει έκθεση στο κοινό,(πχ Τέχνες όλων των ειδών).
Ο Μαλαπάρτε δεν ήταν εξαίρεση αλλά ο ίδιος ο κανόνας, αφού στην πραγματικότητα η Πολιτική μπορεί να μελετηθεί σαν μια ιστορία συνεχόμενων …Κωλοτουμπών.
Αν δεν το πιστεύετε, μπορείτε να ρωτήσετε και τον Άδωνι Γεωργιάδη για να σας μιλήσει για τον “πολιτικό χρόνο” που μοιραία αλλάζει τις θέσεις των πολιτικών και ότι από την στιγμή που αλλάζει αυτός ο πολιτικός χρόνος, το πολιτικό timing δηλαδή, είναι λογικό να αλλάζουν θέσεις και οι πολιτικοί, χωρίς καμιά συνέπεια για εκείνους και χωρίς φυσικά να χρειάζεται να δικαιολογηθούν σε κανέναν.
Η Ελλάδα μας από την άλλη αποτελεί ίσως το μοναδικό μέρος με δημοκρατία στο λεγόμενο :”Ανεπτυγμένο Κόσμο”, όπου εδώ και τρεις δεκαετίες έχει …μονοκαλλιέργεια ιδεών. Επίσημα και με το Νόμο.
Θέλω να πω ότι και στις υπόλοιπες δυτικές χώρες υπάρχει ιδεολογική κυριαρχία του φιλελεύθερου μοντέλου αλλά στην Ιταλία, την Ισπανία, τη Γαλλία, στις πρώην ανατολικοευρωπαϊκές χώρες και αλλού, υπάρχουν και άλλα ιδεολογικά ρεύματα, που εκφράζονται μέσω κομμάτων, εφημερίδων, ανθρώπων της τηλεόρασης, των media,των Τεχνών κτλ.
Στην όμορφη Ελλάδα μας όμως,ίσως να το έχετε παρατηρήσει και εσείς, δεν υπάρχει ούτε χαραμάδα ανοιχτή σε ο,τιδήποτε άλλο ξεφεύγει από το επίσημο αφήγημα:
Κοινωνικό,πολιτικό και οικονομικό.
Το “σωστό” είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο που δεν επιδέχεται καμίας αμφισβήτησης και όποιος τολμάει να εκφράσει άλλη άποψη στην καλύτερη είναι “ψεκασμένος” (φράση που χρησιμοποίησε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός επί πανδημίας),στη χειρότερη είναι “πουτινάκι” και “αντιδημοκράτης” της Αριστεράς ή της Δεξιάς.
Ήταν τόσο δυνατή η εσάνς “Καθεστώτος”, που ακόμη και σε μέσα της περιφέρειας δεν υπήρχε χώρος για ανθρώπους που εξέφραζαν (ή εκφράζαμε για να το κάνω πιο προσωπικό) μια άλλη ματιά στην κοινωνική μας πραγματικότητα.
Μια πραγματικότητα που αντικειμενικά δεν μπορείς να την πεις και ακριβώς ειδυλλιακή για την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού.
Έτσι από το δικαίωμα των ομοφύλων στην τεκνοθεσία, την αναγκαιότητα των λοκντάουν, τα εξοπλιστικά μας προγράμματα, τα ιδιωτικά μονοπώλια στην αγορά, την ανύπαρκτη εξωτερική μας πολιτική και ως την πρωτοφανή ακρίβεια που πίνει το μεδούλι του ελληνικού λαού, η οποιαδήποτε κριτική στις εφαρμοζόμενες πολιτικές ταυτίζονταν με τα “άκρα” και λοιδορούνταν από τον επίσημο μηχανισμό προπαγάνδας, που ξεκινούσε από τα πρωινάδικα για να φτάσει στις βραδινές εκπομπές λόγου και να περάσει μέσα από τα sites και τα σχόλια των στρατευμένων τρολλ στα σόσιαλ μίντια.
Μετά τον Τραμπ
Και ξαφνικά μας προέκυψε Τραμπ!
Και εντελώς τυχαία ο ένας μετά τον άλλον,τραγουδιστές,ηθοποιοί,δημοσιογράφοι αλλά κυρίως πολιτικοί, άρχισαν και παίρνουν αποστάσεις από το παλιό καθεστώς.
Από τις Αγορές που αυτορυθμίζονται, τα ανοιχτά σύνορα, τους διεθνείς οργανισμούς που έχουν πάντα δίκιο και μπορούν να επιβάλλουν τις πολιτικές τους στα διάφορα κράτη, τα (εντός ή εκτός εισαγωγικών) δικαιώματα της όποιας κοινότητας “διαφορετικών” που απαιτεί να είναι στο επίκεντρο της κοινωνικής πραγματικότητας χωρίς λόγο και αιτία.
Ο Τραμπ ήρθε για να επαναφέρει την έννοια της “εθνικής αυτάρκειας”, που χτυπάει το ανεξέλεγκτο διεθνές εμπόριο, τα “ανοιχτά σύνορα” που αλλοιώνουν τις ιστορικές ταυτότητες των λαών προκειμένου να καλυφθεί η ανάγκη για πολύ φτηνά εργατικά χέρια.
Ο Τραμπ ήρθε για να μας πει το προφανές: ότι οι σεξουαλικές ταυτότητες μπορεί να είναι πολλές αλλά τα φύλα στα θηλαστικά είναι δύο και το ότι η Πράσινη Ανάπτυξη με τα φωτοβολταϊκά και τις ανεμογεννήτριες αφήνει μεγαλύτερο περιβαλλοντικό αποτύπωμα απ’ότι τα ορυκτά καύσιμα.
Προσωπικά έχω πάρει πασατέμπο και ποπκόρν και παρακολουθώ τη μία κυβίστηση μετά την άλλη.
Κάντε το κι εσείς. Έχει πολλή πλάκα.
Ελπίζω να ανοίξει και για μας με τη διαφορετική άποψη μια χαραμάδα στη νέα εποχή που έρχεται.
Για να μην ξαναδούμε φαινόμενα σαν εκείνα της Μεταπολίτευσης, όπου οι δημοσιογράφοι του παλιού Καθεστώτος συνέχισαν κανονικά τη δουλειά τους και επί ΝΔ του Κ. Καραμανλή αλλά και επί ΠΑΣΟΚ του Αντρέα.
