“Προσοχή πού βουτάτε,γιατί από το Ηράκλειο και ανατολικά μπορεί να μπείτε στο τουρκικό Αιγαίο”.
Αυτή ήταν μια κλασική μου ατάκα στο ραδιόφωνο,πριν από μια δεκαετία περίπου.
Τότε ακούγονταν τραβηγμένη απ’τα μαλλιά.Έπαιρνα μηνύματα του στιλ:
“Το Ηράκλειο απ’έχει πολύ από τα τουρκικά παράλια,τι ναι αυτά που λες;”
Τελικά πέρασαν δέκα χρόνια και η τότε υπερβολική ατάκα, σήμερα φαντάζει κάτι σαν ειδυλλιακή εικόνα.
Το μοιρασμένο Αιγαίο,δηλαδή το ελληνικό Αιγαίο μέχρι την γραμμή Ηράκλειο-Χρυσούπολη Καβάλας και το από την γραμμή αυτή και ανατολικότερα τουρκικό είναι πλέον στην πράξη παρελθόν.
Η γειτονική μας χώρα έχει κάνει πια κατάληψη παντού σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο.
Σε τέτοιο βαθμό που η περίφημη “Γαλάζια Πατρίδα” να είναι πια μια …βίντατζ εικόνα.
Πρακτικά η Τουρκία μάς έχει κλείσει στα 6 ναυτικά μίλια γύρω από το κάθε νησί μας,ενώ οι…πατριωτικές κυβερνήσεις της χώρας μας,για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο,πλατσουρίζουν ίσα-ίσα γύρω απ’τις ακτές των νησιών και δεν φτάνουν καν στα 6 μίλια,με το φόβο να μην επέμβει ο τουρκικός στόλος,όπως έκανε στην Κάσσο το καλοκαίρι.
Την Ησυχία μας ή Πόλεμο;
Μέσα σ’όλα αυτά οι συζητήσεις για τα ελληνοτουρκικά έχουν αρχίσει να φουντώνουν τελευταία.
Βετεράνοι πολιτικοί όπως η Ντόρα Μπακογιάννη και ο Βαγγέλης Βενιζέλος αλλά και διάφοροι αναλυτές ή ακαδημαϊκοί όπως ο κ.Ροζάκης βγαίνουν πια ανοιχτά στα φόρουμ και πετάνε διάφορα περί “ρεαλιστικών προσδοκιών” στα ελληνοτουρκικά,για να μας πείσουν να είμαστε “μονοφαγάδες” και να “θέλουμε τα πάντα” στις σχέσεις μας με τους γείτονες.
Ποια είναι όμως αυτά τα “πάντα” που θέλουμε εμείς και που μας καθιστούν “μονοφαγάδες”;
Στην πραγματικότητα μετά το 1922 η χώρα μας δε ζητάει τίποτα από την Τουρκία.
Η θέση των Ελλήνων πολιτικών είναι ότι από την στιγμή που δεν υπάρχουν πια Ρωμιοί σε τουρκικά εδάφη (μετά την εθνοκάθαρση του ’22 και την Ανταλλαγή),εμείς δεν έχουμε τίποτα να ζητήσουμε από την Τουρκία.
Ξεχνούν βέβαια ότι με τη Συνθήκη της Λωζάνης παρέμειναν Ρωμιοί στην Κωνσταντινούπολη,τους οποίους στη συνέχεια αφήσαμε στο έλεος του τουρκικού εθνικισμού και στις εθνοκαθάρσεις που υπέστησαν, όπως και Έλληνες στην Ίμβρο και τα Πριγκηπόννησια.
Αντίθετα στο Κυπριακό δεν βλέπαμε καν Τούρκους μέχρι την Εισβολή του ’74 και το όλο ζήτημα στο μυαλό μας ήταν ένα ζήτημα ελληνοβρετανικό.
Άρα από την Τουρκία εδώ και εκατό χρόνια δε ζητάμε τίποτα πέρα από την …ησυχία μας.
Ούτε καν την επαναλειτουργία της Σχολής της Χάλκης ή κάποιων ιστορικών ναών που βρίσκονται στην σημερινή τουρκική επικράτεια,όπως η Παναγία Σουμελά.Εδώ,θα μου πείτε,οι γείτονες ξανάκαναν την Αγιά Σοφιά τζαμί και δεν βγάλαμε άχνα,με την Παναγία Σουμελά θα ασχοληθούμε;
Γενικά αν η σιωπή ήταν χρυσός,θα ήμασταν πλούσιοι με τόση σιωπή που έχουμε ρίξει στα ελληνοτουρκικά.
Την ίδια στιγμή που εμείς παραμένουμε σιωπηλοί,η Τουρκία ζητάει τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα από εμάς:
Ζητά την απεμπλοκή μας από το Κυπριακό,προκειμένου να παίξει μπάλα μόνη της με τους Ελληνοκύπριους,κάτι που το έχει καταφέρει εδώ και δεκαετίες.
Ζητά να βάλει πόδι στη Δ.Θράκη λόγω της εκεί θρησκευτικής μειονότητας.
Ζητά τα νησιά μας να έχουν απλά 6 ν.μίλια θάλασσας και η υπόλοιπη θάλασσα να της ανήκει ως συνέχεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.Άσχετα αν το σύγχρονο τουρκικό κράτος είναι η άρνηση του Οθωμανικού,(άλλη πρωτεύουσα,άλλος τρόπος γραφής,ανεξιθρησκεία κά).
Ζητά την αποστρατικοποίηση των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου.
Ζητά ακόμα και την αλλαγή του status quo σε μια σειρά από νησιά μας,ακατοίκητα αλλά ακόμα και κατοικημένα (πχ Μυτιλήνη,Σάμο,Ρόδο,μέχρι και τη Γαύδο που δεν έχει καν …οπτική επαφή με την Τουρκία).
Ζητάει ό,τι μπορεί να ζητήσει και με αυτή τη χώρα εμείς πρέπει να πάμε σε συμφωνία.
Με μια χώρα που ζητάει τα πάντα από εμάς, ενώ εμείς δε ζητάμε τίποτα από εκείνη.
Πέρα από τον όποιο συσχετισμό δυνάμεων,που ούτε εκεί έχουμε το πάνω χέρι σε αυτή τη φάση,από την στιγμή που η μία πλευρά δε ζητάει τίποτα και η άλλη ζητάει τα πάντα,που θα καταλήξει μοιραία μία συμφωνία ανάμεσα τους;
Τι λέει η λογική δηλαδή;
Αυτός που ζητάει τα πάντα,θα πάρει κάτι και εκείνος που δε ζητάει τίποτα,θα χάσει κάτι.
Αυτό το “κάτι” είναι που διαπραγματευόμαστε τώρα.
Οι Αρχάγγελοι της Παρακμής
Εν τω μεταξύ θα ήταν αστείο αν δεν ήταν τόσο τραγικό,να βλέπεις όλους εκείνους (πολιτικούς,διανοούμενους και λοιπούς παράγοντες),που σε έφεραν σ’αυτό το χάλι,να είσαι δηλαδή ο παρίας της Ευρώπης και να μην μπορείς να κοιτάξεις στα μάτια ούτε καν τους Τούρκους,να σε καλούν να υποχωρήσεις και να δώσεις κάτι τις στους γείτονες,προκειμένου να έχεις την ησυχία σου.
Σ’αυτούς τους γείτονες που κάποτε στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα,έφτασες μια ανάσα μακριά από τη σημερινή τους πρωτεύουσα,ενώ τους έδιωξες από Κρήτη,Αιγαίο,Ήπειρο,Μακεδονία,Θράκη και παραλίγο να απελευθέρωνες και την Κωνσταντινούπολη.
Το κωμικοτραγικό είναι ότι τώρα τους παρακαλάς να μη σου κάνουν πόλεμο,δίνοντας τους όλα αυτά που για να τα πάρουν,θα έπρεπε ακριβώς να σου κάνουν πόλεμο και μάλιστα να τον κερδίσουν.
Ας μην παραμυθιαζόμαστε άλλο,οι εξελίξεις αναμένονται ραγδαίες και ελπίζουμε να μη ζήσουμε μια εθνική ήττα.
Αν συμβεί όμως,θυμίζουμε σε εκείνους που παριστάνουν ότι δε θυμούνται ότι στη χώρα μας οι ριζικές αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό προέκυψαν, σχεδόν πάντα,μετά από μια εθνική τραγωδία: (Κυπριακό,Μικρασία, χαμένος ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897).
