Στον Τελικό ΟΦΗ-Ολυμπιακός το 1990 είχαμε σκεφτεί να ανέβουμε στο ΟΑΚΑ με την παρέα μου από το “Καφεθέατρο”,μέταλλα όλοι μας που συχνάζαμε στο ιστορικό αυτό μαγαζί του Ηρακλείου,δέκα βήματα απ’τα “Λιοντάρια”,αλλά τελικά χάλασε η δουλειά στο παρά πέντε.
Ήμασταν ανήλικα και είχαμε… διαβάσματα.
“Δεν πειράζει,θα πάμε στον επόμενο”,είχαμε πει και τελικά πέρασαν 35 ολόκληρα χρόνια για να ξαναδεί ο Όμιλος Φιλάθλων Ηρακλείου ένα παιχνίδι που θα διεκδικήσει κάποιον τίτλο.
Τότε δεν μπορούσε κανείς μας να φανταστεί κάτι τέτοιο.
Ο ΟΦΗ είχε αλλάξει επίπεδο από το 1985 και μετά,από την στιγμή που πάτησε το πόδι του στο Γεντί Κουλέ ο Ευγένιος Γκέραρντ.
Από εκείνη την στιγμή και μέχρι το 1990 η ομάδα είχε πάει σε 2 τελικούς Κυπέλλου,είχε κερδίσει τον έναν,είχε κερδίσει ένα Βαλκανικό και είχε παίξει και άλλη μια φορά με τον Ολυμπιακό στον τελικό του Σούπερ Καπ (τότε: Λιγκ Καπ).
Τίποτα δεν έδειχνε ότι θα έκανε ένα τόσο μεγάλο διάλειμμα από τις επιτυχίες και θα έφτανε να περάσουν 35 ολόκληρα χρόνια για να ξαναβρεθεί σε έναν Τελικό.
Γιατί μπορεί η ομάδα του Ηρακλείου να έμεινε σε ένα υψηλό επίπεδο μέχρι και το 2000,όταν και έπαιξε τελευταία φορά Ευρώπη (έπαιξε ξανά το 2020 αλλά μόλις ένα ματς και χωρίς κόσμο,οπότε είναι σαν να μην έπαιξε),όμως έκτοτε δε διεκδίκησε ποτέ τίποτα.
Καλές οι 4άδες και οι 5άδες (ακόμη καλύτερη η 3η θέση του ’97) αλλά μεγάλη ομάδα γίνεσαι όταν διεκδικείς τίτλους. Έστω και αυτούς του Κυπέλλου.
Η ισοπαλία λοιπόν,που ήταν σαν νίκη απέναντι στον Αστέρα σήμερα το απόγευμα στο Γεντί Κουλέ,στέλνει στον Τελικό του Κυπέλλου τον ΟΦΗ,προκειμένου να συναντήσει και πάλι τον Ολυμπιακό,όπως και το 1990.
Εκεί στο ΟΑΚΑ που πρέπει αυτή τη φορά να βρεθούμε χιλιάδες Ομιλίτες.
Αν θέλουμε να δείξουμε ότι είμαστε μια πραγματικά μεγάλη ομάδα,που άδικα βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας μια ζωή.
Το επόμενο στοίχημα για τον ΟΦΗ είναι η παρουσία του κόσμου του στο Ολυμπιακό Στάδιο.
Εκεί δε χωράνε δικαιολογίες.
