Γ. Λιονάκης για θανατηφόρα τροχαία: Αυτό που συμβαίνει στην Κρήτη φέτος έχει να συμβεί τουλάχιστον τα τελευταία 15 χρόνια

Ακόμη και τον πρόεδρο του Ε.ΣΥ.ΠΡΟ.ΤΑ κατάφερε να «συγκινήσει» θετικά, λέει, ο απολογισμός των τροχαίων δυστυχημάτων στην Κρήτη για το 2025. Ένα νησί που επί δεκαετίες μετατρέπεται κάθε καλοκαίρι σε νεκροταφείο ψυχών και οικογενειακών ονείρων, πανηγυρίζει τώρα γιατί… είχαμε μόνο οκτώ θανάτους το πρώτο πεντάμηνο. Μόνο οκτώ! Ε, ναι λοιπόν, να βγούμε με τα τύμπανα.

Ο κ. Λιονάκης, μέσω social media – γιατί πια οι αναλύσεις πολιτικής πρόληψης γίνονται στο Facebook – μας ενημερώνει ότι το 2025 είναι η καλύτερη χρονιά της τελευταίας εικοσαετίας, εξαιρώντας φυσικά τα lockdown. Γιατί τότε, απλά, δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Άρα, με βάση αυτή τη λογική, αν κλείσουμε πάλι στα σπίτια μας τον κόσμο, θα «σώσουμε ζωές». Ένας… δημιουργικός τρόπος πρόληψης.

Τα στοιχεία; Μόνο οκτώ θάνατοι φέτος (έναντι είκοσι πέρσι). Κανένας φέτος στο ΒΟΑΚ – αυτό κι αν είναι είδηση. Αν το κρατήσουμε και τον Ιούλιο, θα το καταθέσουμε στην UNESCO ως θαύμα.

Μείωση 60% στους τροχαίους θανάτους συνολικά – και 65% στα Χανιά και στο Ηράκλειο. Αλλά στο Ρέθυμνο και στο Λασίθι, «ίδια με πέρυσι». Δηλαδή εκεί μάλλον δεν έπιασε η «μαγική συγκυρία» στην οποία αποδίδεται η πτώση. Γιατί και ο ίδιος ο κ. Λιονάκης το ομολογεί: ίσως όλο αυτό είναι προσωρινό. Συγκυριακό. Ίσως γιατί δεν έχει έρθει ακόμα ο Ιούλιος, που όπως γνωρίζουμε, στην Κρήτη σημαίνει έναρξη της… «σεζόν θανάτων».

Και σε τι οφείλεται αυτή η βελτίωση; Όχι σε στρατηγικό σχεδιασμό, όχι σε καλύτερες υποδομές ή σύγχρονη παιδεία οδικής ασφάλειας. Όχι. Στον θάνατο του 22χρονου Παναγιώτη. Ο θάνατός του, λέει, «ξύπνησε την αστυνομία». Ακούγεται σχεδόν φυσιολογικό: να χρειάζεται να πεθάνει κάποιος νέος για να λειτουργήσει το κράτος. Να γίνει θέμα στα δελτία για να ασχοληθεί κάποιος. Αυτή είναι η κουλτούρα μας.

Έπειτα, ένα άλλο μεγάλο επίτευγμα: κάποιοι είπαν «δεν θα πιω, γιατί οδηγώ». Αυτό παρουσιάζεται σχεδόν ως πολιτισμική επανάσταση. Λες και είναι παράσημο το αυτονόητο. Ναι, να κάνουμε post ότι κάποιος δεν θα γίνει δολοφόνος πίσω από το τιμόνι. Ποιος να το φανταζόταν;

Και τώρα ελπίζουμε στον νέο ΚΟΚ, που έρχεται τιμωρητικός, βαρύς – σαν φόβητρο. Μπας και καταλάβουν μερικοί ότι η ζωή έχει αξία μόνο όταν απειλείται η τσέπη τους. Αν δεν μπορούμε να τους μάθουμε ηθική, ας τους μάθουμε λογιστική. Αν αυτό είναι το επίπεδο πολιτικής παιδείας και πρόληψης, τότε μάλλον αξίζουμε τον τροχονόμο ως σωτήρα.

Και φυσικά, ο πρόεδρος δεν παραλείπει να μας «προειδοποιήσει»: το δύσκολο έρχεται. Ο Ιούλιος. Η περίοδος που κάθε χρόνο, σαν ρολόι, οι δρόμοι γίνονται πεδία μαχών. Και εμείς; Να ελπίζουμε, να ευχόμαστε και να κάνουμε τον σταυρό μας να μη συνδυαστούν οι «αρνητικοί παράγοντες».

Και μην τολμήσετε να γκρινιάξετε για ελέγχους της αστυνομίας. Λέει: «Μπορεί να σας σώσουν». Αλήθεια; Δηλαδή η ανθρώπινη ζωή εξαρτάται από το αν εκείνη τη μέρα σταθεί μπροστά σας ένας τροχονόμος με αλκοτέστ; Δεν είναι αυτό ορισμός της αποτυχίας ενός συστήματος πρόληψης;

Φυσικά, το κερασάκι στην τούρτα έρχεται στο τέλος: «Ας απαιτήσουμε καλύτερες υποδομές». Α, ναι, και να αρχίσουμε την οδική παιδεία από το… μαιευτήριο. Ωραία λόγια, συγκινητικά. Τα λέμε κάθε χρόνο. Τα γράφουμε, τα διαβάζουμε, τα ξεχνάμε – μέχρι τον επόμενο Παναγιώτη, τον επόμενο θρήνο, την επόμενη «έκπληξη».

Όσο το κράτος επαφίεται στην τύχη, την ευαισθητοποίηση μέσω τραγωδιών και την τροχαία ως ύστατο ανάχωμα, τόσο θα συνεχίζουμε να θεωρούμε «καλή χρονιά» το να μετράμε πτώματα με μονοψήφιο αριθμό.