Ευρώπη: Κάστρο χωρίς τείχη

Χρόνια πριν γνωστός εκπρόσωπος του “πατριωτικού” χώρου στην Ελλάδα, στην ερώτηση για το πόσους μετανάστες χωρούσε (τότε) η χώρα μας, έδωσε την αποστομωτική απάντηση: “Όσους χρειάζεται η Αγορά”.
Είναι ενδιαφέρον να βλέπεις ανθρώπους του πατριωτικού χώρου να σου μιλούν με επιχειρήματα…Αγοράς. Συνήθως τέτοια ιδεολογική κωλοτούμπα την περιμένεις από τους “Αριστερούς”, που έχουν καταπιεί όλη τη φιλελεύθερη ατζέντα τις τελευταίες δεκαετίες και κάθε φορά που επιχειρηματολογούν είναι σαν να ακούς τη Θάτσερ να μιλάει.

Τέλος πάντων. Χρόνια μετά και εκείνο το ερώτημα παραμένει:
Πόσους ξένους χωράει η Ευρώπη και τι ξένους ακριβώς θέλει;
Από ποια περιοχή, από ποια κουλτούρα, με τι μόρφωση, δεξιότητες και προσλαμβάνουσες θα είναι αυτοί οι ξένοι;
Στο ερώτημα αυτό φυσικά κανείς δεν έχει απαντήσει από τη συστημική δεξιά και τη συστημική αριστερά εδώ και πάρα πολλά χρόνια.
Το μόνο που σου απαντάνε είναι κάτι για “δικαίωμα” του οποιουδήποτε να πάει οπουδήποτε και ότι η Αγορά είναι αυτή που θα κρίνει πόσους και από πού θα απορροφήσουμε.

Το ότι η Αγορά μπορεί να έχει τεράστια ανάγκη για νεφρικά μοσχεύματα, ας πούμε, σημαίνει ότι θα πρέπει να σφάζονται κακομοίρηδες προκειμένου να τους παίρνουν τα νεφρά και να καλύπτουν τις ανάγκες της πιάτσας;
Ανατριχιαστικό και σαν σκέψη.

Ακόμη πιο ανατριχιαστικό όμως και το άλλο περί “δικαιώματος”.
Ένα 4χρονο παιδί ξέρει ότι το “Θέλω” του δεν είναι δικαίωμα.
Γίνεται δικαίωμα αν και εφόσον ταυτίζεται με το “θέλω” της μαμάς του.
Θέλει να πάρει το τάδε παιχνίδι; Θα το πάρει, αν το θελήσει και η μαμά του.
Πιο μικρό το παιδί, επειδή δεν έχει αναπτυχθεί ο εγκέφαλος του, δεν καταλαβαίνει τη διαφορά ανάμεσα στο εγώ και το “οι άλλοι” και για αυτό κλαίει όταν θέλει κάτι και δεν ικανοποιείται η επιθυμία του.

Η ελληνική Αριστερά όμως;
Έχει μείνει κι αυτή σε νηπιακή ηλικία και δεν καταλαβαίνει ότι το θέλω του Μαχμούτ να έρθει να ζήσει στο Μασταμπά Ηρακλείου, δεν αποτελεί δικαίωμα του αλλά είναι απλά μια επιθυμία;

Όπως την επιθυμία που έχω εγώ να γνωριστώ με τη νεαρά που βλέπω στο απέναντι τραπέζι αλλά που αν γίνει κάτι, ενώ εκείνη δε θέλει, εγώ -πολύ λογικά- θα καταλήξω στις φυλακές Τριπόλεως μαζί με τους άλλους βιαστές.

Το θέλω το δικό μου έχει ρεαλιστική βάση να ικανοποιηθεί, αν και εφόσον μού το επιτρέψει ο άλλος. Όπου ο “άλλος” είναι η νεαρά στη δική μου περίπτωση , το κράτος ή κάποιος θεσμός στην περίπτωση του Μαχμούτ.

Δικαίωμα των άλλων, υποχρέωση δική σου

Παραπάνω έκανα αναφορά για “ελληνική Αριστερά” και όχι για Αριστερά γενικά κι αόριστα γιατί προσωπικά έχω περάσει από το PdS , το Δημοκρατικό Κόμμα της Αριστεράς της Ιταλίας, επί εποχής Νταλέμα και αργότερα από τη φοιτητική νεολαία του Μπερτινότι (“Κομουνιστική Επανίδρυση”- “Rifondazione Comunista”) και θυμάμαι πάντα το θέμα της μαζικής μετανάστευσης εκεί να αντιμετωπίζεται με προβληματισμό.

Σίγουρα όχι με ρατσισμό ή κορώνες ξενοφοβίας, όπως σε άλλους πολιτικούς χώρους αλλά όχι και με τον τρόπο που η ελληνική Αριστερά (μαζί με τους Φιλελεύθερους κεντροαριστερούς και δεξιούς) το αντιμετωπίζουν στη χώρα μας.
Ότι δηλαδή δεν υπάρχουν σύνορα και ότι είναι δικαίωμα του καθενός να πάει να ζήσει όπου θέλει κι όλα αυτά τα γνωστά.

Το ότι αν ο Μαχμούτ από το Πακιστάν θέλει να έρθει στην Ελλάδα να ζήσει, αυτόματα αυτό είναι ένα δικαίωμα του. Δε θα ερωτηθεί ποτέ ο Έλληνας αν θα ήθελε να ζει με τον Μαχμούτ, ούτε αν θα μπορούσε να ταΐσει η χώρα εκατομμύρια Μαχμούτ που είναι ήδη έτοιμοι να έρθουν εδώ.
Δικαίωμα έχει μόνο εκείνος. Όχι ο Έλληνας που ζει στα χώματά του.
Ούτε κανείς άλλος από τους πολίτες των χωρών της Ευρώπης.
Της Ευρώπης των κατά τ’άλλα “κυρίαρχων λαών”.

Τον Σπύρο Αλεξάκη τον ακούτε κάθε Σάββατο και Κυριακή, 12 με 2, στο Cretafans Radio