Ένοχος μέχρι αποδείξεως του εναντίου

Ξέρω ότι 10 στους 10 που διαβάζετε αυτό το κείμενο, είστε υπέρ της καταδίκης Φιλιππίδη.
Θεωρώντας προφανώς ότι είναι ένοχος και πρέπει να πληρώσει.
Θέλω όμως πριν συνεχίσετε να διαβάζετε αυτές εδώ τις γραμμές, να σκεφτείτε λίγο τη διαδικασία.
Τον τρόπο με τον οποίο καταδικάστηκε ο ηθοποιός. Χωρίς αποδεικτικά στοιχεία, (αφού μιλάμε για παλιές ιστορίες) και χωρίς αυτόπτες μάρτυρες, μόνο υπό το βάρος των καταγγελιών.
Με την ίδια ακριβώς διαδικασία μπορεί να καταδικαστεί αύριο ο οποιοσδήποτε. Είτε είναι ένοχος, είτε είναι αθώος. Και καλά να είναι ένοχος, αν είναι όμως αθώος;

Ο λόγος σου απέναντι στο δικό μου

Συνήθως στα εγκλήματα που έχουν να κάνουν με το σεξ ή τις ερωτικές προσεγγίσεις όλων των ειδών, δεν υπάρχουν μάρτυρες.
Είναι ο φερόμενος θύτης και το φερόμενο θύμα.
Ο λόγος του φερόμενου θύτη απέναντι στο λόγο του φερόμενου θύματος.
Αυτό υπήρχε πάντα. Η διαφορά μετά το “MeToo” είναι ότι πια δεν υπάρχει το τεκμήριο της αθωότητας για τον κατηγορούμενο.

Από την στιγμή που κατηγορηθεί κάποιος, θεωρείται αυτόματα και ένοχος.
Δεν πρέπει πια εκείνος που καταγγέλλει να αποδείξει την ενοχή του άλλου.
Πρέπει ο άλλος, ο φερόμενος ένοχος, να αποδείξει την αθωότητα του.

Ο νομικός μας πολιτισμός απαιτούσε κάποτε το ακριβώς αντίστροφο:
Αυτός που καταγγέλλει να πρέπει να αποδείξει ότι ο καταγγελλόμενος είναι ένοχος. Διαφορετικά και σε περίπτωση αμφιβολιών, το δικαστήριο τον απάλλασσε, αφού η αμφιβολία ήταν υπέρ του.
“Καλύτερα δέκα ένοχοι έξω, παρά ένας αθώος στη φυλακή” έλεγαν κάποτε, όπως έλεγαν και το άλλο, το κλασικό: “Είναι αθώος μέχρι αποδείξεως του εναντίου”.

Η Συκοφαντία

Γιατί δεν ήταν ότι ο νομικός μας πολιτισμός ήθελε να προστατέψει τον Ένοχο.
Ήταν ότι ήθελε να προστατέψει τον Αθώο από τη συκοφαντία.
Γιατί δεν είναι αλήθεια ό,τι λέγεται στην πιάτσα.
Το ξέρει κι ένα παιδί. Δεν είναι η κάθε καταγγελία αληθινή.
Ούτε ο κάθε ένας που καταγγέλλει κάποιον έχει αγαθά κίνητρα.
Για να προστατευτούν οι άνθρωποι από τη συκοφαντία λοιπόν ο νομικός πολιτισμός απαιτούσε από εκείνον που έκανε την καταγγελία να την αποδείξει κιόλας. Αλλιώς ο κατηγορούμενος απαλλάσσονταν.

“Μπορείς να καταγγείλεις όποτε νιώθεις εσύ έτοιμος/η”

Η κυρίαρχη άποψη σήμερα είναι ότι καταγγέλλουμε όποτε θέλουμε.
Κάτι που δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται.
Μετά από χρόνια οι μνήμες έχουν αλλοιωθεί. Οι μάρτυρες έχουν ξεχάσει ή έχουν ανασκευάσει τα γεγονότα στο μυαλό τους. Άλλοι μάρτυρες μπορεί και να έχουν φύγει από τη ζωή.
Πώς θα δικάσει το δικαστήριο;
Ειδικά αν μιλάμε για σεξουαλικά εγκλήματα.

Γιατί στα σεξουαλικά εγκλήματα, που συνήθως δεν υπάρχουν αυτόπτες μάρτυρες εκτός από τους συμμετέχοντες στην πράξη, τα σημάδια του βιασμού υπάρχουν στο σώμα του ατόμου που βιάστηκε. Μελανιές, εκδορές, υγρά, βιολογικό υλικό του θύτη κτλ
Αν η καταγγελία γίνει μετά από δέκα χρόνια, δεν θα υπάρχει τίποτα από αυτά.
Οπότε δε θα γίνει δίκη βάσει στοιχείων αλλά δίκη προθέσεων, δίκη χαρακτήρα του κατηγορουμένου. Αν ήταν καλός άνθρωπος, αν ήταν πιστός στην σχέση του, αν ήταν αλαζόνας ή αντιπαθητικός κτλ
Ο βιασμός είναι ποινικό αδίκημα, το να είσαι μαλάκας πάλι, όχι.

Έχουμε μπει σε έναν δρόμο πολύ άσχημο, όπου ο καθένας θα μπορεί να καταγγείλει τον οποιοδήποτε για το ο,τιδήποτε, χωρίς να δίνεται η δυνατότητα στο φερόμενο ως ένοχο να υπερασπιστεί τον εαυτό του.
Είναι ο λόγος μου απέναντι στο δικό σου.
Όποιος κάνει πρώτος καταγγελία, θα δικαιώνεται.
Όποιος δεν πρόλαβε, θα βρίσκει τον μπελά του.

[ “Καταγγέλλεις όποτε θέλεις και μπορείς”, είναι το μήνυμα.]