Νέα Αριστερά και Νέα Δεξιά στα σκαριά

O Κυριάκος του 2023, ο Κυριάκος όλου του λαού, είναι μια μακρινή ανάμνηση .
Μαζί με τον Μπάιντεν, το βράδυ της 5ης Νοέμβρη του 2024, έχασε κι εκείνος.
Βασικά, μάλλον έχασε περισσότερα ο Κυριάκος απ’όσα έχασε ο Μπάιντεν και οι Δημοκρατικοί.

Από εκείνο το βράδυ και μετά ξηλώνεται το πουλόβερ.
Το ένα σκάνδαλο μετά το άλλο βγαίνουν στον αέρα, τα Τέμπη που πήγαιναν να ξεχαστούν, ξαναβγήκαν στον αφρό, και σε συνδυασμό με την τραγική εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης και την ακρίβεια στο εσωτερικό, όπου έχει φάει τις όποιες αυξήσεις στους μισθούς και την όποια αύξηση της απασχόλησης είχαμε μετά τον Covid, έχουν φέρει τη ΝΔ στο αμήν.
Στο τόσο “αμήν” που για πρώτη φορά μοιάζει να ακολουθεί τον δρόμο προς τον αφανισμό. Τον ίδιο που πήρε και το ΠΑΣΟΚ μετά τα Μνημόνια.

Οι αντικαταστάτες

Λογικό αυτό το timing να είναι και το καλύτερα για να δημιουργηθούν οι νέοι κομματικοί σχηματισμοί προκειμένου να πάρουν (αν τα καταφέρουν) τη θέση του ιστορικού δίπολου ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.
Παρότι αυτοί οι σχηματισμοί δεν προέρχονται ακριβώς από παρθενογένεση, αν και αυτό μοιάζει να είναι το αφήγημά τους, βγαίνουν μπροστά με τη σημαία του “άφθαρτου”.

Ο Αλέξης, για παράδειγμα, που πάει με νέα ενωτική πολιτική κίνηση να καλύψει το χώρο της Κεντροαριστεράς, όμως με τα ίδια (φτωχά) υλικά πόσο νέο θα είναι το κόμμα που θα φτιάξει;

Με πίστη στο Ευρώ, πίστη στο ΝΑΤΟ, πίστη στις δεδομένες συμμαχίες μας, στο υπάρχον οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο, σε μια χώρα χρεοκοπημένη εδώ και χρόνια και ένα λαό γερασμένο και απογοητευμένο και με τους ίδιους δοκιμασμένους ανθρώπους, θα είναι ένας νέος ΣΥΡΙΖΑ με άλλο όνομα.

Στην αντίπερα όχθη, του ίδιου ποταμού πάντα, στην Κεντροδεξιά, μαζεύονται για να κάνουν κι εκείνοι Κίνηση. Τη βάφτισαν “Κίνηση των 91” αλλά φαντάζομαι όταν θα γίνει και επίσημα κόμμα, το Κόμμα του Αντώνη (Σαμαρά), θα πάρει κάποιο πιο πιασάρικο όνομα.

Αριστερά, λοιπόν, θα βρίσκεται ο Αλέξης Τσίπρας and Friends
Δεξιά ο Αντώνης Σαμαράς and Friends.
Και στη μέση το… Χάος.

Στους Φίλους του πρώτου θα είναι όλοι οι αρχηγοί και wannabe αρχηγοί του άλλοτε ΣΥΡΙΖΑ συν ολίγον από αντι-Ανδρουλακικό ΠΑΣΟΚ.
Πώς θα ενώσει όμως ο Αλέξης, Ζωή (σχεδόν αδύνατον), Γιάνη (δύσκολο), Φάμελλο, Χαρίτση, Δούκα, Γερουλάνο (ίσως), Κασσελάκη (ίσως) και λοιπούς; Πώς θα ενώσει δευτεροκλασάτους που βγαίνουν τώρα στο προσκήνιο, όπως ο Πολάκης ή έβγαιναν κάποτε σαν δελφίνοι όπως ο Τσακαλώτος;
Έχει ακόμη ηγετικά credits για να το κάνει ο Τσίπρας όλο αυτό;

Από την άλλη στην “Κίνηση των 91” τα πράγματα μοιάζουν κάπως πιο απλά.
Εκτός από το Σαμαρά ο μόνος επαγγελματίας πολιτικός είναι ο Κώστας Καραμανλής.
Όλοι οι υπόλοιποι, άνθρωποι με κύρος οι περισσότεροι, αρκετοί από αυτούς και με σοβαρό δημόσιο λόγο και κόσμο να τους ακολουθεί στην ιντερνετική τους παρουσία ή στα πάνελ των καναλιών όπου εμφανίζονται αλλά χωρίς πολιτική τριβή στην πρώτη γραμμή.
Αυτό είναι καλό, είναι και κακό.

Πέρα από τις διαφορές οι δύο αυτές κινήσεις έχουν και ένα κοινό.
Το ότι προτείνουν νέα πορεία για τη χώρα, χωρίς να μας λένε πώς θα το κάνουν αυτό.
Δηλαδή πώς θα αλλάξει πορεία το πλεούμενο με το πηδάλιο δεμένο στην ίδια θέση.
Ποιες είναι οι αλλαγές που προτίθενται να φέρουν και -το κυριότερο- πώς θα τις φέρουν;

Οι μεν μιλάνε για “Κοινωνική Δικαιοσύνη”, οι δε για “Εθνική Αφύπνιση” και οι δύο για “Αλλαγή Σκηνικού”.
Ωραία σαν συνθήματα όλα αλλά μέσα στο Ευρώ, δεμένη χειροπόδαρα η χώρα, έχει τη δυνατότητα για άλλη πολιτική;
Αυτό είναι το ερώτημα και σε αυτό επάνω δεν άκουσα μέχρι τώρα κουβέντα από κανέναν.
Μόνο το ότι πρέπει να φύγει ο Μητσοτάκης. 
Ο Μητσοτάκης είναι ήδη φευγάτος, το θέμα όμως είναι να μην έρθει ένας ακόμη Μητσοτάκης.
Το ζητούμενο είναι να αλλάξουν όντως κάποια πράγματα στη χώρα και για να γίνει αυτό, πρέπει αρχικά να αλλάξουν οι πολιτικές.
Δεν φτάνει απλά να αλλάξουν τα πρόσωπα και οι μαρκίζες στα κόμματα.
Δεν φτάνει πια το κλασικό “Φύγε συ-Έλα συ”.