Δυο κοινωνικά μοντέλα συνυπάρχουν στην Κρήτη

Μάλλον δεν έχουν αλλάξει και πολλά από τη σύγκρουση της “Wild Crete” με την Αστική Κρήτη, στην κρητική Λογοτεχνία της Ενετοκρατίας και την πραγματικότητα που ζούμε στις μέρες μας.
Το νησί παραμένει, αιώνες μετά, διχασμένο κοινωνικά.

Το μεγαλύτερο κρητικό “ντέρμπι” ήταν και είναι όχι εκείνο ανάμεσα στο δυτικό και το ανατολικό κομμάτι του νησιού, όπως νομίζουν πολλοί, ούτε εκείνο ανάμεσα στις κοινωνικές του τάξεις.
Το απόλυτο ντέρμπι ήταν και παραμένει αυτό ανάμεσα στις δύο εντελώς διαφορετικές κοινωνικές και πολιτισμικές πραγματικότητες: Την Κρήτη της βόρειας ακτής και την Ενδοχώρα.

Είναι δύο οι Μεγαλόνησοι στην πραγματικότητα.
Δυο διαφορετικά κοινωνικά μοντέλα, δυο διαφορετικά lifestyle με άλλη αισθητική αλλά κυρίως, με άλλες συμπεριφορές.
Χωρίς να σημαίνει ότι το ένα μοντέλο είναι καλό και το άλλο κακό.
Είναι όμως δύο εντελώς διαφορετικά μοντέλα.

Το παράδοξο είναι ότι δε μιλάμε για διαφορετικές φυλετικές ομάδες, διαφορετική γλώσσα, άλλη θρησκεία, άλλη καταγωγή ή κάτι παρόμοιο, όπως συμβαίνει σε άλλα μέρη.
Στην Κρήτη απλά συνυπάρχουν δύο διαφορετικά πρότυπα.

Βόρεια Ακτή – Ενδοχώρα

Αν δούμε την κίνηση του πληθυσμού διαχρονικά στο νησί, από την ενδοχώρα έρχεται κόσμος στη βόρεια ακτή, στις πόλεις του νησιού και στα γύρω από αυτές (υπερτουριστικά) μέρη, ενώ από την άλλη, σταθερά ένα μέρος του αστικού ή αστικοποιημένου πληθυσμού της βόρειας ακτής μεταναστεύει, κάποτε για Βενετία ή Κωνσταντινούπολη, αργότερα τον 19ο και 20ο αιώνα (μέχρι τα 70’s)  για Αθήνα και εδώ και μερικές δεκαετίες, πάλι για το εξωτερικό.
Αποτέλεσμα είναι η αστικοποίηση στην Κρήτη να μην κρατάει πολλές γενιές, προκειμένου να δημιουργηθεί ένα πρότυπο, κρητικό και αστικό, που θα περνούσε μετά και στην ενδοχώρα.

Ο πληθυσμός της βόρειας ακτής ανανεώνεται συνεχώς.
Το Ηράκλειο, ας πούμε, το λες άνετα και… meeting point.
Ερχόμαστε, καθόμαστε μία- δυο γενιές και μετά φεύγουμε. Όσοι αξίζουν και μπορούν τουλάχιστον.

Το  αποτέλεσμα είναι ότι αυτοί που θα μπορούσαν να αποτελέσουν το πρότυπο για ένα άλλο κρητικό lifestyle πιο αστικό, πηγαίνουν αλλού. Μετά βέβαια από εκεί μπορεί και να μιλούν για την Κρήτη αλλά ο λόγος τους δεν έχει καμία επίδραση στους ντόπιους του νησιού.
Για το μέσο Κρητικό αυτοί που δε ζουν στην Κρήτη, είναι “ξενομπάντηδες” ή “λίγο Κρητικοί”.

Για να αλλάξει κάτι θεαματικά, θα πρέπει Κρητικοί της αστικής Κρήτης (ας την πούμε έτσι) να περάσουν το δικό τους πρότυπο σε όλο το νησί. Δε φαίνεται από κάπου ότι μπορεί να προκύψει κάτι τέτοιο.

Έχουν περάσει 20 χρόνια από τότε που ο υπουργός Βουλγαράκης μαζί με τον αείμνηστο Μίκη Θεοδωράκη είχαν κάνει κίνηση για την κατάργηση της οπλοκατοχής στο νησί.
Βέβαια και οι δύο τους ήταν  Κρητικοί που δε ζούσαν στην Κρήτη, άρα “όχι ακριβώς Κρητικοί”.
Ο λόγος τους δεν είχε τη δύναμη κάποιου που ζει στο νησί.
Κατά συνέπεια δεν είδαμε και κανένα αποτέλεσμα.
Φοβάμαι ότι ούτε τώρα μετά το διπλό φονικό θα δούμε.

Μην τρέφουμε αυταπάτες, δεν είναι θέμα αστυνόμευσης.