Κέρδη και οφέλη από την “υποχρέωση” του κυπέλου. Κάθισα να δω το παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ χωρίς, φυσικά, να έχω καμία ελπίδα να δω σενάρια ανατροπής του 0-3 του πρώτου αγώνα. Αυτά θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν στην Αγγλία ή στο Μπερναμπέου της Ρεάλ τη δεκαετία του 80, που αν θυμούνται κάποιοι παλιότεροι, έχανε π.χ από την Κολωνία 4-0 στη Γερμανία και κέρδιζε στο Μπέρναμπέου 5-0 ή 6-1…. Όχι, τέτοιες αυταπάτες για την ομάδα μου δεν έχω.
Είχα όμως την απαίτηση, να δω τους παίκτες να μην δουν το ματς σαν αγγαρεία, να παίξουν με πάθος, να παίξουν αρνούμενοι να δεχτούν τη μοίρα τους, να παίξουν έστω για την ισοπαλία. Και φυσικά να δω νέα παιδιά στην ομάδα, να τους αφαιρεθεί το δικαίωμα της δικαιολογίας, ‘’εγώ δεν πήρα ποτέ την ευκαιρία μου’’…
Σε ότι αφορά το πάθος ή τον ‘’τσαμπουκά’’ που έβγαλαν (ή δεν έβγαλαν) στο χορτάρ, δεν θέλω να σχολιάσω τίποτα γιατί θα είναι αρνητικό κι εγώ σήμερα, έχω την ανάγκη θετικής σκέψης.
Ποιο είναι το θετικό του αγώνα της Τούμπας?
Μα φυσικά, η παρουσία των παιδιών από τις ακαδημίες μας. Τον Μπολάκη δεν τον βάζω στην κατηγορία των παιδιών. Ο Μπολάκης είναι αρκετά χρόνια που έχει απογαλακτιστεί και απλά δεν είναι στα πλάνα του προπονητή του. Ο Σουρνάκης με εντυπωσίασε, έπαιξε καθαρό 6άρι και έπαιξε σαν να έπαιζε εκεί χρόνια. Ζητούσε την πρώτη πάσα από τους συμπαίκτες του, δεν κρυβόταν ούτε απέφευγε να δημιουργήσει παιχνίδι, δείγμα ώριμου παίκτη, δείγμα παίκτη που φώναξε ή μαλλον ούρλιαξε στον προπονητή του ότι ‘’κόουτς κοίτα κι εμένα, είμαι εδώ και στη διάθεσή σου’’…
Ο Νοικοκυράκης μου άρεσε, αλλά η διαφορά με τον Σουρνάκη κατά τη γνώμη μου, είναι ότι όσο είναι καλά στην υγεία τους οι Φιγκεϊρέντο και Μάνος, ο Νοικοκυράκης δύσκολα θα πάρει χρόνο συμμετοχής στους εναπομείναντες αγώνες, ενώ ο Σουρνάκης έδειξε ότι, ακόμα και με Μεγιάδο, Σακόρ, Στάϊκο έχει τα φόντα να αποτελέσει μία καθόλα αξιόπιστη λύση στη μεσαία γραμμή.
Ας ελπίσουμε σε μία νέα αρχή το Σάββατο……
