“It’s a man’s,man’s,man’s World”,που τραγούδαγε και ο Τζέιμς Μπράουν και περί αυτού δε θέλω αντιρρήσεις.
Εξάλλου το λένε όλοι,το λένε όλες,το λένε και τα…όλα.
Αν υπάρχει μια σταθερά στην τόσο ρευστή,απ’όλες τις απόψεις,εποχή μας,αυτή είναι η πεποίθηση ότι η γυναίκα όχι μόνο καταπιέστηκε στο παρελθόν αλλά συνεχίζει να καταπιέζεται και σήμερα.
Σε μια άλλη ακόμη πιο “προχώ” οπτική βρίσκεται σχεδόν σε ανοιχτό πόλεμο με τους φαλλοκράτες άντρες,ειδικά τους λευκούς,χριστιανούς και στρέιτ,που -εξάλλου- αποτελούν και την αιχμή του δόρατος της κοινωνικής καταπίεσης,κατά το κυρίαρχο αφήγημα της εποχής μας.
[Video: “…και η δική μας τιμωρία είναι η αόρατη σου βία” (!) ]
Κάποτε, στα ’90s, αν ρώταγες τυχαία κάποιους ανθρώπους στον δρόμο για το ποια είναι τα προβλήματα που τους απασχολούν στη ζωή τους,οι απαντήσεις θα ήταν κάπως έτσι:
“Ανεργία, ναρκωτικά, βία στα γήπεδα (που τότε ήταν της μόδας),ίσως Κυπριακό και ελληνοτουρκικά γενικότερα, ακόμα και τα μέτρα Παπαθεμελή που περιόριζαν τη νυχτερινή ζωή,το “night life”,τιμή και καμάρι της ελληνικής νεολαίας του προηγούμενου αιώνα,θα έπαιζαν πολύ στις απαντήσεις του κόσμου.
Σήμερα όλα τα προβλήματα του μέσου ανθρώπου μοιάζει να αρχίζουν και να τελειώνουν στη θεματική του Σεξισμού και της Πατριαρχίας,(Βλ.Βίντεο Vibrator) και σε μια ολόκληρη μυθολογία για την σύγκρουση των φύλων.Κι όταν λέμε “φύλων” εννοούμε όλων των φύλων και των …εξήντα τεσσάρων.
Η γυναίκα αδικείται (αλλά συγχρόνως έχει χρήματα για να είναι το ν.1 αγοραστικό κοινό),η γυναίκα έχει πάντα δίκιο σε όλες τις κοινωνικές συγκρούσεις και προστριβές. Ακόμη και όταν η γυναίκα συγκρούεται με άλλη γυναίκα.
Θεωρείται πια σεξιστική επίθεση ακόμη και το να προσβάλει γυναίκα μια άλλη γυναίκα.(Βλ.Βίντεο με Ελ.Μελέτη).
Από την στιγμή που στη θέση του θύματος (υπαρκτού ή φανταστικού) βρίσκεται γυναίκα,η Πατριαρχία και ο Σεξισμός έρχονται να κουμπώσουν αυτόματα.
Δεν είχε σημασία φυσικά αν το βιτριόλι στην Παλιοσπύρου το έριξε γυναίκα.
Η ατυχήσασα δήλωνε στα κανάλια: “Όχι βία στις γυναίκες” ,γενικά κι αόριστα.χωρίς να τη διορθώσει ποτέ κανείς στα πάνελ που εμφανίζονταν και άφηνε να εννοηθεί ότι έφταιγαν πάλι οι άντρες και για τη δική της περίπτωση.
Βέβαια εκτός από τις περιπτώσεις όπου η γυναίκα συγκρούεται με γυναίκα,έχουμε και τις ακόμη πιο extream περιπτώσεις όπου το θύμα είναι άντρας και ο θύτης γυναίκα.
Όπως την περίπτωση της άλλης που έβαλε τον εραστή να εκτελέσει τον άντρα της στην Ιεράπετρα,εκείνης πιο πρόσφατα στην Κατερίνη που σκότωσε το δικό της και μετά τον έθαψε στον κήπο ή την άλλη που με μια φίλη της έδωσαν ραντεβού με κάποιον στο ξενοδοχείο για να τον περιλούσουν με καυστικό υγρό.
Τότε προφανώς δεν έχουμε Πατριαρχία,παραδόξως όμως δεν έχουμε ούτε και Σεξισμό.
Αυτό μας έλειπε.
Σε αυτές τις περιπτώσεις έχουμε απλά μια είδηση.Χωρίς περιτύλιγμα και κοινωνικές προεκτάσεις.
Απλά μια εγκληματική ενέργεια και πάμε παρακάτω αφού προφανώς δε δένει με το κυρίαρχο αφήγημα.
Μην ακουμπάτε τα στερεότυπα μου
Καθηγητής στις Κοινωνικές Επιστήμες στο Παν.Κρήτης προσπαθούσε πριν κάποιους μήνες να με πείσει (και να πείσει μαζί και τον εαυτό του μάλλον) ότι οι γυναίκες ακόμη και στην εποχή μας βιώνουν την κοινωνική αδικία,μόνο και μόνο λόγω του φύλου τους (αυτό είναι ο σεξισμός) και όχι λόγω της ταξικής ανισότητας που μας παίρνει όλους μπάλα,άντρες,γυναίκες και… διαφορετικούς.
Ο καθηγητής μού έδωσε σαν παράδειγμα το ότι στην ΑΣΟΕΕ είναι ελάχιστες οι γυναίκες καθηγήτριες.
Του απάντησα βέβαια ότι σε Νοσοκομεία,Δικαστήρια,Media και Επιχειρήσεις οι γυναίκες πια είναι η πλειοψηφία και ελέγχουν σχεδόν όλο το παιχνίδι και ότι ελάχιστη σημασία έχει στο φινάλε το ποιος διδάσκει στην ΑΣΟΕΕ.
Για να ‘μαι ειλικρινής,δεν τον είδα να αλλάζει γνώμη.
“Μη μου τα στερεότυπα τάραττε” ,θα έλεγε κανείς,παραφράζοντας τον Αρχιμήδη.
Γιατί το τελευταίο πράγμα που δε φεύγει από το μυαλό του ανθρώπου είναι τα στερεότυπα και οι παγιωμένες του αντιλήψεις,που ελάχιστη σημασία έχει αν ήταν σωστές ή λογικά δομημένες.
Τον Σπύρο Αλεξάκη τον ακούτε στο “Μονακό” κάθε Σάββατο και Κυριακή,12 με 2 το μεσημέρι,
από το ραδιόφωνο του Creta Fans
