Οι “Unhappy People” ψηφίζουν Τραμπ
Ο άνεμος φυσάει πια από αλλού,καιρός να το καταλάβουν κάποιοι
[Video: “Ο Τραμπ έδωσε φωνή στους ξενοφοβικούς,ρατσιστές,ομοφοβικούς,ισλαμοφοβικούς….”.
Αυτή είναι η άποψη της Χίλαρι Κλίντον για τους ψηφοφόρους εκείνου που πέταξε δύο φορές τους Δημοκρατικούς έξω απ’τον Λευκό Οίκο.]
Tι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;
Ακούς και διαβάζεις ανθρώπους που θεωρητικά θα έπρεπε να ξέρουν να αναλύουν τις κοινωνίες,τις τάσεις και τα ρεύματα τους και απογοητεύεσαι απ’αυτά που λένε.
Απογοητεύεσαι γιατί είναι κολλημένοι σε ιδέες που κάποτε είχαν μια δόση σοβαρότητας αλλά που σήμερα είναι εντελώς εκτός τόπου και -κυρίως- εκτός χρόνου.
Η τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα δεν έχει καμία σχέση με τη δεκαετία του ’90.
Πολύ περισσότερο με εκείνη του ’80 ή του ΄70.
Η φιλελεύθερη-liberal- οπτική εκείνης της εποχής, σήμερα που τα αποτελέσματα της έχουν εφαρμοστεί επί του πεδίου, είναι τουλάχιστον ξεπερασμένη, για να μην πούμε ότι ευθύνεται κιόλας σε μεγάλο βαθμό για την κατάντια των κοινωνιών όπου αυτή εφαρμόστηκε.Δηλαδή κυρίως για την κατρακύλα των ΗΠΑ και της Ευρώπης.
“Sustainable Systems”
Ενώ για τους περισσότερους των επιστημόνων το πρακτικό αποτέλεσμα των θεωριών τους είναι πολύ σημαντικό, για εκείνους που ασχολούνται με τις Πολιτικές Επιστήμες,την Κοινωνιολογία και όλα τα…γύρω-γύρω,το αποτέλεσμα μοιάζει να μην τους ενδιαφέρει και ιδιαίτερα.
Αν,ας πούμε,ένας γιατρός εφαρμόσει μια θεραπεία και αρχίσουν να πεθαίνουν περισσότεροι ασθενείς απ’όσους θα πέθαιναν χωρίς τη θεραπεία του,τότε ο ίδιος θα έχει συνέπειες. Ενώ επιστημονικά δε θα έχει κανένα κύρος.
Το ίδιο θα συμβεί και με έναν Πολιτικό Μηχανικό που θα φτιάξει μια γέφυρα και αυτή θα πέσει χωρίς κάποιο προφανή λόγο.
Το γεγονός δε θα περάσει απαρατήρητο και ο ίδιος δύσκολα θα συνεχίσει να δουλεύει όπως πρώτα.
Απ’την άλλη ανενόχλητοι παραμένουν καθηγητές,διανοητές και επιστήμονες των κοινωνικών και πολιτικών θεωριών,που συνεχίζουν να λένε το αφήγημα τους την ίδια στιγμή που πάνω σ’αυτό το αφήγημα πατάει μια, όχι και τόσο ειδυλλιακή ,κοινωνική πραγματικότητα.
Μιλάμε για τις πρώην Ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής, που εξαιτίας των “λίμπεραλ” θεωριών που εφάρμοσαν ,τώρα βλέπουν την πλάτη της Κίνας και της υπόλοιπης Ασίας,των πετρελαιάδων Αράβων και σε λίγο καιρό,έτσι όπως πάει,πολύ πιθανό να δουν και την πλάτη της Αφρικής.
Το Κοινωνικό Δόγμα σαν Θρησκεία
Πολλοί όταν μιλάνε για Δημοκρατία έχουν στο μυαλό τους τη Μεταπολεμική Δημοκρατία του Δυτικού Κόσμου.
Ένα σύστημα που είχε οικονομικό προστατευτισμό, εθνικά-ελεγχόμενα σύνορα, κοινωνική συνοχή, ισχυρό κράτος,με δική του οικονομία.
Βέβαια αυτό το σύστημα που ήταν σε μεγάλο βαθμό κάτι ανάμεσα στο φασιστικό μοντέλο του Μουσολίνι και το New Deal του Ρούσβελτ,μαζί με αρκετό Κεϋνσιανισμό και την ευμάρεια που δημιούργησε η ανάγκη να ξαναχτιστεί η κατεστραμμένη από τον Πόλεμο, Ευρώπη (εφαρμόστηκε κυρίως εκεί),δεν έχει καμία σχέση με το Φιλελεύθερο μοντέλο που ξεκίνησε από τη δεκαετία του ’80 σε Βρετανία και ΗΠΑ για να κυριαρχήσει παντού στον Ανεπτυγμένο Κόσμο μετά τη δεκαετία του ’90,όταν και τα Σοσιαλδημοκρατικά Κόμματα έκαναν ιδεολογική στροφή και το υιοθέτησαν πλήρως.
Πολλοί που μιλάνε για Δημοκρατία,δεν καταλαβαίνουν ότι είναι δύο τα δημοκρατικά μοντέλα:
Ένα αυτό της μεταπολεμικής Ευημερίας και ένα άλλο αυτό της καθολικής Φιλελεύθερης επικράτησης μετά τα 90’s.
Και το μόνο πρακτικά που τα ενώνει είναι η διενέργεια εκλογών και στα δύο. Τίποτα άλλο.
Σήμερα και Τότε
Οι διαφορές ανάμεσα στη Μεταπολεμική Δημοκρατία και τη Δημοκρατία της Παγκοσμιοποίησης είναι πολλές και σημαντικές:
1) Τα ανοιχτά σύνορα για κεφάλαια και ανθρώπους που υπάρχουν σήμερα,δεν υπήρχαν στη μεταπολεμική δημοκρατία.
Τα ανοιχτά σύνορα,που εφαρμόστηκαν τις τελευταίες δεκαετίες,έδωσαν τη δυνατότητα στο Κεφάλαιο να επενδύσει σε καθυστερημένες περιοχές του πλανήτη,όπως πχ η Κίνα,προκειμένου να μπορεί να εισάγει στη συνέχεια τα (φτηνά) προϊόντα στις πλούσιες αγορές της Ευρώπης και της Αμερικής και να αυξήσει την κερδοφορία του.
Αυτό βέβαια είχε σαν συνέπεια οι περιοχές αυτές,που μετατράπηκαν σε χώρο παραγωγής,σιγά-σιγά να πλουτίσουν και κυρίως να πάρουν το “knowhow” και μαζί την πρωτοκαθεδρία από τους Δυτικούς.
2) Η έλλειψη σοβαρής παραγωγικής βάσης στις δυτικές κοινωνίες τις τελευταίες τρεις δεκαετίες,αφού η βιομηχανική και αγροτική παραγωγή μεταφέρθηκε σε φτωχές χώρες,προκειμένου τα (φτηνά πια) προϊόντα να εισάγονται στη συνέχεια στις πλούσιες χώρες και να πωλούνται εκεί, δημιούργησε παρασιτικές και μαλθακές κοινωνίες, κοινωνίες που δεν αναπαράγονται,που δεν έχουν συνοχή και χάνουν την ιστορική τους ταυτότητα με την ραγδαία δημογραφική αλλοίωση που υφίστανται.
3) Επιθετική Οικολογία,βηγκανισμός,δικαιωματισμός,μίσανδρος φεμινισμός.
Είναι οι σύγχρονες θρησκείες Ευρώπης και Αμερικής.
Συγχρόνως όμως Ευρώπη και Αμερική ζουν σε μια φούσκα υποκρισίας.
Μπορεί να έχουν αναγάγει το Φεμινισμό σε θρησκεία αλλά το δημογραφικό πρόβλημα που δημιουργεί η σύγκρουση των Φύλων,το καλύπτουν χαλαρά με την εισαγωγή ανθρώπων από περιοχές του πλανήτη όπου η Πατριαρχία ζει και βασιλεύει.
Πχ Αφρική,Μαγκρέμπ,Ισλαμική Ασία,Λατινική Αμερική.
Ακόμη μπορεί σε Ευρώπη και ΗΠΑ κυριαρχεί η κουλτούρα της Πράσινης Ανάπτυξης που είναι τροχοπέδη για την παραγωγή, την ίδια στιγμή όμως εισάγονται τόνοι προϊόντων από μέρη του Κόσμου που δεν υπάρχει ίχνος οικολογικής συνείδησης.
Από την Κίνα,ας πούμε,που ευθύνεται για το 1/3 της παγκόσμιας ρύπανσης ή από άλλες χώρες της Άπω Ανατολής,που δεν τηρούν καμιά προδιαγραφή υπέρ του περιβάλλοντος.
Την ίδια στιγμή η Ελλαδίτσα μας που έχει λιγνίτη αξίας πάνω από 250 δις, απαγόρευσε την χρήση του με σούπερ οικολογικό νόμο της παρούσας κυβέρνησης. Για να γίνει η ενέργεια μας ακόμη πιο ακριβή και η ήδη χαμηλή ανταγωνιστικότητα μας να γίνει ακόμη χαμηλότερη,με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το μέσο Έλληνα.
Άλλο παράδειγμα υποκρισίας του συστήματος είναι η υποχρεωτική,σε πολλές χώρες της Ευρώπης,απόσυρση των βενζινοκίνητων και πετρελαιοκίνητων αυτοκινήτων και η αντικατάσταση τους με πανάκριβα ηλεκτρικά.
Την ίδια στιγμή που τα παλιά πηγαίνουν ως μεταχειρισμένα στην…Αφρική.
Γιατί μάλλον η Αφρική ρυπαίνει άλλον πλανήτη.
Είναι αμέτρητα τα παραδείγματα.
Οι παγκόσμιες διασκέψεις για το Περιβάλλον όπου οι ομιλητές πηγαίνουν με….λίαρ τζετ και εκεί απαιτούν νέα μέτρα εις βάρος των λαών,για να μειωθεί δήθεν το οικολογικό αποτύπωμα.
Γιατί δεν ταξιδεύουν οι ίδιοι με…ιστιοφόρο λοιπόν; Να δώσουν και το παράδειγμα στον κόσμο,όταν απαιτούν από τον εργαζόμενο να μην έχει αυτοκίνητο και να πηγαίνει με το ποδήλατο στη δουλειά του;
Η πτώση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών σε Ευρώπη και Αμερική, η δυστοπία της εποχής μας,η υποκρισία και η αναντιστοιχία λόγων και έργων από πλευράς των πολιτικών και οικονομικών ελίτ,που επιβάλουν στους πολλούς ένα συγκεκριμένο κοινωνικό μοντέλο ενώ οι ίδιοι ζουν εντελώς διαφορετικά,έφερε ηγέτες όπως ο Τραμπ στην επιφάνεια.
Τα εκατομμύρια των ανθρώπων που εργάζονταν κάποτε σε δουλειές της πραγματικής Οικονομίας, του πρωτογενούς και δευτερογενούς τομέα (αγροτικές εργασίες,φάμπρικες), με αξιοπρεπή μεροκάματα,που τους έδιναν τη δυνατότητα να χτίσουν μια ζωή,τώρα είναι μεταξύ ανεργίας, πρεκαριάτου (επισφαλούς εργασίας) και κακοπληρωμένης part time εργασίας που τους κρατάει ίσα-ίσα στη ζωή.
Όλοι αυτοί οι “miserable ” και “unhappy people” κατά την Χίλαρι Κλίντον,που δυστυχώς ή ευτυχώς έχουν δικαίωμα ψήφου στέλνουν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας του Φιλελεύθερο πείραμα που κατέστρεψε δημογραφικά,οικονομικά και πολιτισμικά τις δυτικές Κοινωνίες στον αιώνα που ζούμε.
Σήμερα όλοι αυτοί οι άνθρωποι ευχαρίστως θα έβρισκαν μια δουλειά στον αγροτικό ή στον βιομηχανικό τομέα.
Δε θέλουν να το καταλάβουν οι διάφοροι γκουρού και στις δυο ακτές του Ατλαντικού αλλά υπάρχουν εκατομμύρια “Unhappy People” -ξεπεσμένοι κοινωνικά και οικονομικά άνθρωποι- στις πρώην Ανεπτυγμένες χώρες, που θα θεωρούσαν πρόοδο για τους ίδιους αν έβρισκαν μια σχετικά καλοπληρωμένη χειρωνακτική εργασία. Με κάπως καλύτερο μεροκάματο από τις υπηρεσίες και μια περισσότερη σιγουριά για το μέλλον τους από αυτή που τους παρέχουν οι 6μηνες και 8μηνες θέσεις εργασίας,που προσφέρει ο σημερινός “Φιλελεύθερος Παράδεισος”.
Ξέρω ότι για τους “γκουρού” του Συστήματος είναι δύσκολο να μπουν στη θέση όλων αυτών των ανθρώπων.
Των “δυστυχισμένων” κατά τη Χίλαρι ή των “Ψεκασμένων” κατά τον Πρωθυπουργό μας.
Όλων αυτών των ανθρώπων όμως που σήμερα είναι η πλειοψηφία μέσα στις πάλαι ποτέ “Ανεπτυγμένες” Κοινωνίες της Δύσης.
Μιας Δύσης που βαδίζει πια ολοταχώς προς τον ιστορικό της θάνατο.