Τι δεν έχουν πραγματικά ανάγκη τα παιδιά: Μια ψυχοδυναμική προσέγγιση στη γονεϊκότητα
Σε έναν κόσμο που προβάλλει την τελειότητα ως γονεϊκό ιδανικό, η ψυχολόγος Άννα Πατεδάκη εξηγεί γιατί η αυθεντική παρουσία είναι πιο σημαντική από την υπερπροσπάθεια.
Πολυάσχολοι, κουρασμένοι και υπό πίεση να «τα κάνουμε όλα σωστά», συχνά χάνουμε από το βλέμμα μας την ουσία της γονεϊκότητας. Πώς μπορούμε να μεγαλώσουμε ψυχικά υγιή παιδιά, όταν το δικό μας εσωτερικό παιδί παραμένει παραμελημένο; Η απάντηση δεν βρίσκεται στην τελειότητα, αλλά στην ενσυνείδητη και αυθεντική παρουσία.
Η σημασία της ενσυνείδητης γονεϊκότητας
Η ψυχολόγος–ψυχοθεραπεύτρια Φρόσω Φωτεινάκη υπογραμμίζει πως η επαφή του γονέα με το «εσωτερικό παιδί» —το κομμάτι εκείνο του εαυτού που εξακολουθεί να έχει ανάγκη από φροντίδα, αποδοχή και κατανόηση— είναι θεμελιώδης. Όταν ένας γονέας αναγνωρίζει και θεραπεύει τις δικές του εσωτερικές πληγές, αποκτά τη δυνατότητα να ανταποκριθεί με μεγαλύτερη συναισθηματική διαθεσιμότητα και σταθερότητα στις ανάγκες του παιδιού του.
Τι δεν χρειάζονται τα παιδιά:
Δεν έχουν ανάγκη από ευφάνταστα ή γκουρμέ γεύματα.
➤ Χρειάζονται τη συντροφιά στο τραπέζι, την αίσθηση του ανήκειν.
Δεν έχουν ανάγκη από γονείς που «θυσιάζονται» για εκείνα.
➤ Έχουν ανάγκη από γονείς που ζουν με νόημα και ισορροπία, μαζί τους.
Δεν έχουν ανάγκη από κρυμμένη κόπωση.
➤ Χρειάζονται γονείς που αναγνωρίζουν τα όριά τους και διδάσκουν τη σημασία της αυτοφροντίδας.
Δεν έχουν ανάγκη από ψευδή οικογενειακή ενότητα.
➤ Χρειάζονται ενήλικες που προσπαθούν ειλικρινά να συντονιστούν μεταξύ τους για το κοινό καλό.
Δεν έχουν ανάγκη να είναι πάντα πρώτοι.
➤ Έχουν ανάγκη από πρότυπα που δείχνουν πώς να αγαπάς και τον εαυτό σου.
Δεν έχουν ανάγκη από τις «τέλειες» συμβουλές των social media.
➤ Έχουν ανάγκη την αγκαλιά, την αληθινή σου παρουσία και την καθημερινή, ανθρώπινη προσπάθειά σου.
Το ζητούμενο: όχι τελειότητα, αλλά αυθεντικότητα
Στην ψυχολογική πραγματικότητα των παιδιών, η συναισθηματική παρουσία του γονέα υπερβαίνει κατά πολύ οποιαδήποτε προσπάθεια για τελειότητα. Τα παιδιά δεν αναζητούν τον ιδανικό γονιό· επιθυμούν τον αληθινό γονιό. Εκείνον που είναι εκεί, με τις αδυναμίες του, τις στιγμές αλήθειας του, την πρόθεση να εξελίσσεται και να συνδέεται ουσιαστικά.
