Είμαι αεροδρόμιο στα Σπάτα και κοιτάω τις μεγάλες οθόνες στην αίθουσα Αναχωρήσεων, ακριβώς μόλις μπαίνεις από την κεντρική είσοδο.
Περνάει μπροστά μου μία τύπισσα, ευθυτενής και καλλίπυγος, με μια μεγάλη τροχήλατη βαλίτσα, με την οποία καβαλάει (κυριολεκτικά) το πόδι μου και συνεχίζει ανενόχλητη την πορεία της προς το Check-in, χωρίς ούτε ένα απλό νεύμα συγγνώμης.
Όλα καλά.
Ας πούμε ότι η συγκεκριμένη δεν ένιωσε ότι πάτησε κάποιον άτυχο με τη βαλίτσα της, πράγμα αρκετά δύσκολο με βαλίτσα- μπαούλο, η άλλη όμως που με έσπρωξε γιατί πήγαινα αργά (έψαχνα να βρω την ταυτότητα για τον έλεγχο), με είδε σίγουρα.
Ούτε αυτή όμως καταδέχτηκε να πει ένα “Σόρρυ κύριε αλλά βιάζομαι”.
Ή ένα ακόμη πιο ειλικρινές: “Συγγνώμη αλλά τώρα μ@μάνε οι γυναίκες”, που αν το έλεγε, προσωπικά θα της έβγαζα το καπέλο.
Νέα Κοινωνική Πραγματικότητα
Αυτή είναι η εποχή μας, αυτός είναι ο 21ος αιώνας, αυτές είναι οι νέες κοινωνικές ισορροπίες ανάμεσα στα δύο φύλα.
Και δε μιλάω για φόνους ή βίαιες επιθέσεις γυναικών προς άντρες, που όλο και αυξάνονται και δυστυχώς το νομικό μας σύστημα τις κρίνει με προκλητική επιείκεια.
Η άλλη έσφαξε με δυο μαχαίρια τον πρώην της στη μέση του δρόμου και έσπασαν ήδη τα ισόβια.
Μια άλλη έριξε καυστικό υγρό στον επίσης πρώην της και είναι ελεύθερη, μια τρίτη έβαλε τον εραστή να εκτελέσει στη μέση του δρόμου το σύζυγό της και είναι επίσης ελεύθερη και η λίστα δυστυχώς είναι μεγάλη.
Δε μιλάω για αυτές τις περιπτώσεις, καθαρών εγκληματικών πράξεων, όμως.
Μιλάω για απλές μικρο-συγκρούσεις της καθημερινότητας.
Σκηνικά που 30 χρόνια πριν απλά δεν υπήρχαν.
Δεν υπήρχαν γύρω μας, δεν υπήρχαν (φαντάζομαι) ούτε στο κεφάλι της μέσης γυναίκας, να πατάει προκλητικά με τη βαλίτσα της έναν άντρα διπλάσιας μάζας από εκείνη και να μην του λέει ούτε “συγγνώμη”. Ή να του παίρνει τη σειρά στην ουρά, λες και είναι αόρατος.
Sex and the City
Το “30 χρόνια πριν” δεν το έγραψα τυχαία.
Πριν τόσα χρόνια περίπου ξεκίνησε το “Sex and the City” σαν μια απλή στήλη εφημερίδας, αργότερα best seller βιβλίο και στο τέλος σαν την πιο επιδραστική (ίσως) σαπουνόπερα που έχει να κάνει με τους ρόλους των φύλων, τα θέλω των γυναικών και τη θέση που πρέπει να έχει ο άντρας στις ανεπτυγμένες κοινωνίες του 21ου αιώνα.
Το “Sex and the City” είναι το γυναικείο αφήγημα. Η γυναικεία ματιά στα πράγματα. Τα γυναικεία “θέλω” συμπυκνωμένα σε μια σειρά, που επηρέασε όσο καμία άλλη τις σχέσεις των 2 φύλων στη φάση της αλλαγής του Αιώνα.
Αυτή η σειρά έριξε τίτλους τέλους πρόσφατα και όλες οι σελίδες που σέβονται το woke προφίλ τους, έκλαψαν πικρά και θυμήθηκαν το πόσο καλό έχει κάνει στην κοινωνική Εξέλιξη η Carrie Bradshaw
Μαζί τους έκλαψαν κι όλες οι Karens του ντουνιά.
Όλες αυτές που αν γκουγκλάρετε, θα δείτε τα βίντεο τους, κυρίως από Αμερική, να ουρλιάζουν δημόσια, να κάνουν σόου και να διαμαρτύρονται ενώ έχουν προφανώς άδικο.
Είναι οι wannabe “Carrie Bradshaw” που δεν έγιναν “Carrie Bradshaw” γιατί δε μένουν στη Νέα Υόρκη, δεν είναι πετυχημένες, ούτε πλούσιες, κανένας “Mr Big” δεν ασχολείται με την πάρτη τους και απλά δεν το αποδέχονται όλο αυτό και ξεσπούν στον κάθε κακομοίρη που θα βρεθεί στον δρόμο τους.
Είναι τα απόβλητα μιας εποχής που παράγει περισσότερα σκουπίδια απ’όσα μπορεί να ανακυκλώσει.
[Γελοιογραφία: -Εξήντα προτάσεις φιλίας στο Insta. Θα αποφασίσω ποιος είναι άξιος για μένα
-Εγώ τους τρελαίνω και μετά δεν τους απαντώ καν
-Χθες στο Κλαμπ μου την έπεσαν όλοι. Τι κακομοίρηδες ]
