“Η Μίλαν είναι η πιο δύσκολη μπίζνα της ζωής μου”, είχε δηλώσει κάποτε ο Μπερλουσκόνι, σε ερώτηση δημοσιογράφου για το ποια από τις δουλειές του είχε τη μεγαλύτερη δυσκολία.
Για όσους δε θυμούνται ο Μπερλουσκόνι ήταν πρωθυπουργός της Ιταλίας, η κατασκευαστική του είχε χτίσει το μισό Μιλάνο, είχε 3 ιδιωτικά κανάλια πανιταλικής εμβέλειας, ασφαλιστικές εταιρίες και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.
Παρόλα αυτά θεωρούσε ότι η πιο δύσκολη δουλειά του ήταν η ομάδα της Μίλαν και το δικαιολογούσε:
“Στις ποδοσφαιρικές ομάδες έχεις νεαρούς υπαλλήλους που είναι πλούσιοι, νέοι και διάσημοι. Δύσκολο να τους διαχειριστείς. Απαιτεί πολύ χρόνο και πολύ κόπο. Επίσης η επένδυση σου δεν έχει σίγουρα αποτελέσματα. Μπορεί η μπάλα να πάει στο δοκάρι και να τα χάσεις όλα.”
Σκεφτόμουν αυτές τις φράσεις ενώ έβλεπα χθες το ματσάκι στη Λιβαδειά, που εξελίχθηκε σε φιάσκο για τον ΟΦΗ.
-Τι έχεις ΟΦΗ μου;
-Τι είχα πάντα.
Ένα βήμα μπρος, δύο πίσω. Αν θέλαμε μια εικόνα για τον ΟΦΗ διαχρονικά, είναι αυτή.
Και υπάρχει φυσικά αιτία.
Η ομάδα από το 1979 διοικείται δια αντιπροσώπων.
Οι ιδιοκτήτες της είναι εκτός Κρήτης και υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι στο Ηράκλειο που την “τρέχουν”.
Με εξαίρεση τη 15ετία Γκέραρντ, που πάλι το ίδιο συνέβαινε απλά ο άνθρωπος που είχε αναλάβει την τοπική διοίκηση, δηλαδή ο Ολλανδός, είχε τα φρύδια να οργανώσει το όλο πράγμα και να έχει ο ΟΦΗ ένα σοβαρό και ανταγωνιστικό πρόσωπο, αν εξαιρέσεις λοιπόν εκείνη τη 15ετία, ούτε πριν (1979-85), ούτε και μετά ο Όμιλος μπόρεσε να βρει μια αγωνιστική σταθερότητα.
Και τονίζουμε ιδιαίτερα την εξαετία πριν τον Γκέραρντ (79-85) γιατί και τότε ιδιοκτησιακά ανήκε στην ίδια ισχυρή οικογένεια αλλά αγωνιστικά ήταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Άρα δεν ήταν θέμα χρημάτων το πρόβλημα.
Παιδική Χαρά
Το πρόβλημα ήταν και συνεχίζει να είναι η χαλαρότητα που υπάρχει στη συγκεκριμένη ομάδα.
Η δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία.
Το “έχουμε στόχους αλλά δεν πειράζει και που δεν τους πραγματοποιούμε ποτέ”.
Το “εντάξει χάσαμε πάλι, πάμε παρακάτω”.
Το “έχουμε να κερδίσουμε 10 αγωνιστικές αλλά στηρίζουμε τον προπονητή”.
Το “ο τερματοφύλακας πιάνει την μπάλα έξω από την περιοχή μία,δύο,τρεις φορές και μας αφήνει με 10 παίκτες αλλά εμείς τον στηρίζουμε”
Το ” ο πιο ακριβοπληρωμένος μας παίκτης αποβάλλεται συνέχεια για πλάκα και μας κρεμάει αλλά εμείς τον στηρίζουμε”.
Αυτή ήταν μια ζωή η πορεία του ΟΦΗ.
Μπορούσε να κερδίσει τον οποιοδήποτε αλλά και να χάσει από τον οποιοδήποτε.
Μπορούσε να κάνει μια μεγάλη νίκη και μετά σερί να χάσει κάποια παιχνίδια από μικρές ομάδες.
Αυτή η έλλειψη σταθερότητας είναι το χαρακτηριστικό του εδώ και δεκαετίες, πλην της εποχής Γκέραρντ, που και τότε φυσικά έκανε γκέλες αλλά υπήρχε μια ποδοσφαιρική λογική.
Κέρδιζε μέσα, δυσκολευόταν έξω. Αν τα πήγαινε καλά έξω, έβγαινε Ευρώπη, αν τα πήγαινε μέτρια έξω, περιοριζόταν στις θέσεις 5-8. Γιατί μέχρι εκεί “έπεφτε” και δεν πανηγύριζε ποτέ την 7η ή την 8η θέση. Ούτε καν την 6η ή την 5η.
Βασικά δεν πανηγύριζε ποτέ αν δεν έβγαινε Ευρώπη.
Και τότε έβγαιναν 4 ομάδες και σε κάποια φάση ακόμη και 3.
