Φώναξε, λέει, κάποιος στον δρόμο: “Φασίστα!” και γύρισε η μισή Ελλάδα.
Λογικό αν σκεφτεί κανείς ότι μετά την προσφώνηση με τα τρία άλφα και το “Πρόεδρε”, το τρίτο συχνότερο είναι το “Φασίστας”, με το οποίο η μισή Ελλάδα χαρακτηρίζει την άλλη μισή.
Γιατί τι είναι ο Φασισμός; Μην είναι μια συγκεκριμένη πολιτική ιδεολογία, αρχικά Σοσιαλιστική, αργότερα, μεταπολεμικά, ακραία συντηρητική και στις μέρες μας ακραία φιλελεύθερη ως προς την Οικονομία και συντηρητική ως προς την κοινωνία;
Όχι!
Φασισμός για το μέσο Έλληνα είναι ό,τι δεν του αρέσει.
Φασισμός μπορεί να είναι οι φακές.
Μπορεί να είναι το μποτιλιάρισμα στον δρόμο.
Ή το ότι το σουβλάκι δεν είναι όπως ήταν παλιά.
Επίσης η μούρη του γείτονα που δε χαμογελάει ποτέ ή που χαμογελάει συνέχεια και του την σπάει.
Γενικά κι αόριστα ο Φασισμός μπορεί να είναι τα πάντα ή τουλάχιστον έτσι πιστεύει ο μέσος Έλληνας.
Από την άλλη για τους ανθρώπους του νεοελληνικού Κατεστημένου η έννοια έχει πιο συγκεκριμένες διαστάσεις.
Φασίστες είναι όσοι δεν είναι με εμάς.
Απλό, λιτό, δωρικό.
Όπου εμείς είμαστε οι Συστημικοί. Αυτοί που είμαστε με το δόγμα της Αγγλοσαξονικής Παγκοσμιοποίησης.
Αυτοί που θεωρούμε ότι οι Αγορές αυτορυθμίζονται και ότι η Πολιτική δεν έχει δικαίωμα να επεμβαίνει πουθενά.
Ότι δεν υπάρχουν σύνορα στον Κόσμο.
‘Οτι η Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα (μόνο…έξοδα).
Ότι η Μετανάστευση είναι δικαίωμα εκείνου που μεταναστεύει και όχι της κοινωνίας που τον υποδέχεται.
Ότι η “Πράσινη Ανάπτυξη” είναι ο μόνος δρόμος για τον Πλανήτη, άσχετα αν κάνει τη ζωή μαρτύριο στους πιο φτωχούς συνανθρώπους μας με την πανάκριβη Ενέργεια.
Ότι όλοι είναι ίσιοι αλλά κάποιοι έχουν πάντα δίκιο και κάποιοι πάντα άδικο, ειδικά αν οι τελευταίοι είναι στρέιτ, ντόπιοι και άντρες.
Γιατί αυτοί ήταν ιστορικά οι καταπιεστές των πάντων σε αυτό τον πλανήτη και τώρα πρέπει να πληρώσουν.
Όπως κάποτε
Νομίζω ότι είναι κατανοητό ποιοι είναι αυτοί που αποκαλούν τους ιδεολογικούς τους αντιπάλους, “Φασίστες”.
Είναι εκείνοι (ή κάποιοι σαν εκείνους) που αποκαλούσαν στη μεταπολεμική Ελλάδα “Συνοδοιπόρους” (των κομουνιστών), τους τότε πολιτικούς τους αντιπάλους.
Ανθρώπους που ήταν στην πραγματικότητα Φιλελεύθεροι, Σοσιαλδημοκράτες ή απλά Συντηρητικοί, που επιθυμούσαν ένα κράτος με περισσότερες ελευθερίες και δε συμφωνούσαν με το κράτος που είχε στηθεί τις δεκαετίες του ’50 και του ΄60 στην Ελλάδα.
Έτσι και τώρα όποιος δεν είναι με την Ιδεολογία της Παρακμής, που φέρνει φτώχεια, ανασφάλεια, δημογραφικό αφανισμό των ευρωπαϊκών λαών, καταστροφή του περιβάλλοντος, όποιος δεν είναι με λίγα λόγια με τη Δυστοπία της εποχής μας, είναι συλλήβδην “Φασίστας”. Ολίγον… Χουντικός και σίγουρα γραφικός.
